Zoals stelletjes quality time zoeken in een restaurant, doe ik dat als eenpitter ook op die plek. Afgelopen maand was ik daarom twee keer uiteten met mezelf: in Amsterdam na een wijnproeverij, en in Bad Neuenahr na een kort bezoek aan wijngebied de Ahr. Beide keren was het pas tijdens het glas grappa, na afloop van het diner, dat ik ervaarde: ja, dit is de echte quality time; eindelijk echte rust.
Want die rust hebben stelletjes nodig om elkaar diep in de ogen te kijken, de juiste vragen te stellen, een goed afgewogen verhaal te vertellen en nauwkeurig naar elkaar te luisteren. En die heb ik nodig om goed te observeren, stiekem gesprekken af te luisteren, en diep mijn hoofd in te gaan.
Maar wat is de realiteit tijdens grote delen van het diner: onrust! De setting is weliswaar rustig, je kunt immers de hele tijd blijven zitten, maar toch wordt die permanent verstoord. Dat heeft grotendeels te maken met alle logistiek rondom (uit)eten. Je moet (samen) keuzes maken voor gerechten en wijnen, in de gaten houden dat bord en glas een beetje tegelijkertijd leeggaan (en of dat ook zo is bij je eventuele tafelgenoot), checken of er wel peper op tafel staat (en zo niet: dat vragen), de ober geruststellen dat alles goed smaakt (of niet), enzovoort. Eigenlijk is er nooit een langere periode, denk aan minstens een kwartier, waarin je ongestoord een kwaliteitsmoment hebt met elkaar, of dus met jezelf.
Het enige echte moment waarop dat wel zo is, besefte ik weer tijdens die twee diners, is bij het digestief. Dan is de druk eraf, aan alle kanten. Er staat alleen nog dat subtiele glas grappa, cognac of whisky voor je neus, met misschien een espressootje. Met zo’n specifiek en intens glaasje ben je met gemak een half uur zoet. Af en toe nippen, groter is je taak niet. En al die tijd word je met rust gelaten door de bediening. Zolang je glas nog niet leeg is, is er immers geen reden voor ze om je aan te spreken. Daarnaast weten zij dat er niks meer te halen is bij een tafel waar men aan het digestief zit, want in bijna alle gevallen is dat het allerlaatste dat besteld wordt. Met een digestief in de hand wordt je quality time dus schier oneindig. Pas zodra je als laatste gast over bent, keert de onrust bij de bediening terug, en komt het einde van je kwaliteitsmoment in zicht.
Ik durf te stellen dat een diner zonder digestief een quality time-arm diner is. Dus, laat ik een oude oproep uit de kast trekken: mensen, neem eens wat vaker een digestief! Want oh, wat doen we dat toch weinig. Tijdens mijn beide diners telde ik er nul(!). In Bad Neuenahr wist het romantische paartje tegenover mij na het dessert geen manier meer te vinden hun verblijf te verlengen, waardoor hen geen andere keus werd gelaten dan af te rekenen en thuis de oppas te gaan aflossen. Toen ze langs mijn tafeltje liepen, las ik in hun ogen dat ze nog steeds zochten naar iets wat ze zojuist onbewust hadden laten liggen. Ik had met ze te doen. Het viertje naast mij, bestaande uit twee bevriende stellen, sprak kort over een digestief, maar besloot toch de kroeg in te gaan. Allemaal toegestaan natuurlijk, maar beseften ze wel welke kans op echte quality time ze daarmee lieten lopen?
In de hoek van het Duitse restaurant zat een grote groep collega’s. Zij bleven samen met mij het langst. Na het diner gingen zij aan het bier. Niet bepaald een klassiek digestief, dat tot rust en contemplatie uitnodigt. Ik vergaf het ze, want echte quality time is niet het hoogste doel aan zo’n soort tafel. Ook om een andere reden had ik niet zo’n bezwaar tegen hun digestieve keuze. Door hun aanhoudende rondjes bier mocht ook ik immers blijven zitten en kon ik, af en toe nippend aan mijn grappa, de groep collega’s, de obers en mezelf in alle rust blijven observeren. In mijn hoofd werd een begin gemaakt met dit blog.
Ruben
