Wij zijn natuurlijk een hypermodern bedrijf, maar op sommige vlakken ook nog lekker kneuterig jaren zestig. Zo hebben we nog een klassieke winkeldeur, waar ouderwets aan getrokken en tegen geduwd... Wij zijn natuurlijk een hypermodern bedrijf, maar op sommige vlakken ook nog lekker kneuterig jaren zestig. Zo hebben we nog een klassieke winkeldeur, waar ouderwets aan getrokken en tegen geduwd... Skip to main content

Wij zijn natuurlijk een hypermodern bedrijf, maar op sommige vlakken ook nog lekker kneuterig jaren zestig. Zo hebben we nog een klassieke winkeldeur, waar ouderwets aan getrokken en tegen geduwd moet worden. In maart schreef ik daar al een blog over, meer specifiek over het openzetten van de deur in de warme tijd van het jaar. Nu de deur, met uitzondering van enkele aircoweken in de zomer, zo’n zeven maanden open heeft gestaan, laat het naderende koude seizoen dat niet langer toe. Tijd daarom voor een tweede tekst, eentje over de dichte winkeldeur.

De dag dat we besluiten dat de deur niet langer open kan blijven staan, vind ik altijd een lastige dag. Dat besluit kondigt de winter aan en ik haat de winter. Ik zal weer een half jaar moeten dealen met mijn winterhanden en permanente loopneus, en mijn angst om over besneeuwde of bevroren oppervlaktes te lopen. Als die dag eenmaal voorbij is, zie ik ook wel weer de mooie kanten van de nieuwe situatie. Want ik haat de winter, maar houd van de dichte winkeldeur.

Een winkeldeur die je zelf moet openmaken is natuurlijk totaal inefficiënt in onze tak van sport. Vaak lopen we met dozen tegelijk met jullie mee naar de auto, en heb je eigenlijk geen ledemaat vrij om de deur mee open te trekken. De kunst is dan toch ergens een kootje van een pink te vinden om de deur in beweging te krijgen, het gat vervolgens te vergroten door met je hoofd, schouder, knie of teen de deur een zwiep te geven, en
tenslotte zo snel mogelijk (dus voordat de dichtvallende deur je op zijn beurt een zwiep geeft) over de drempel te stappen. Het leidt tot permanente circusacts bij de deur.

Binnen het team is er overigens een heuse competitie wie de meest spectaculaire move kan maken bij de deur. Piet en Lotte gaan aan kop. Zij kunnen met drie en soms zelfs vier dozen zonder hulp door de dichte deur komen. Ik applaudisseer en buig nederig bij het zien van zo’n move, maar werk ondertussen in het geniep verder aan mijn eigen creatieve act.

Wat ook heel prettig is aan de dichte winkeldeur, is dat het uitnodigt tot ouderwetse service, zoals het openhouden van de deur voor iemand. Er is niet veel mooiers dan ongevraagd de deur openhouden, ook al heeft de persoon maar één fles vast. Dat kleine moment, even dat oogcontact, daar word ik al tien jaar heel blij van in de winkel. Wat vervolgens ook weer heel leuk is, is om daar af en toe flink theater mee te
maken. Bijvoorbeeld, nadat je iemand met de woorden “ik zal de deur even voor je
openhouden” of “ik zal even portier spelen” hebt doorgelaten een collega of vaste klant die daar achteraan loopt te jennen door met de tekst “nee, niet voor jou!” de deur voor zijn of haar neus dicht te doen. Hilariteit gegarandeerd!

De komende maand zullen we allemaal weer een beetje moeten wennen aan de dichte deur en alle looproutes, handelingen en begeleidende teksten die daarbij horen. We hebben de verbanddoos al bij de hand, want ieder jaar loopt er wel iemand tegen de dichte deur aan in die eerste maand (echt waar!). Maar zodra het december is, zal het voor ons en jullie weer een geoliede machine zijn. Mooi op tijd, want dan is het (circus-, service- en theater-)spel op de wagen, met naast wijndozen ook duizenden pakketten die door de dichte deur moeten.

Ruben

1 reactie

Laat een opmerking achter