Terwijl ik dit typ is het bijna december. Ik zit thuis aan tafel. De radio zachtjes aan. Geen wijnfiets in mijn woonkamer, zoals bij jou, Ruben. Maar wel een berg... Terwijl ik dit typ is het bijna december. Ik zit thuis aan tafel. De radio zachtjes aan. Geen wijnfiets in mijn woonkamer, zoals bij jou, Ruben. Maar wel een berg... Skip to main content

Terwijl ik dit typ is het bijna december. Ik zit thuis aan tafel. De radio zachtjes aan. Geen wijnfiets in mijn woonkamer, zoals bij jou, Ruben. Maar wel een berg aan gedachten die in sneltreinvaart door mijn hoofd flitsen.

Ik denk aan gisteren. Het was zaterdag, ik stond in de winkel en hielp een stel. Een man en een vrouw. Ze introduceerden zich als nieuwe klanten. Beiden wijnliefhebbers, hij was bezig met een opleiding. WSET 2. Om een beter beeld te krijgen bij de druiven en de gebieden waarover hij leerde, zocht hij bijbehorende wijnen.

“Kun je me helpen aan een pinot noir, maar dan niet uit de Bourgogne?”, vroeg hij mij. Bam. Deze vraag was een prima vertrekpunt voor een wijnreis door de winkel. Het startsein was gegeven. In een paar minuten passeerden we vier verschillende stations. Via de pinot nero van Tramin uit Alto Adige (Italië) en de spätburgunder van het Duitse Steffen, kwamen we bij een Zuid-Afrikaanse pinot noir uit. De eindhalte: een pinot noir uit de Ahr.

Ik maakte die zaterdag nog wel vijftig van zulke reizen. Net als Piet en Thijs waarmee ik de wijntrein die dag bemande. In de ene coupé werd geproefd. In een andere coupé werd overlegd over speciaalbier. Er stapten passagiers uit, en er kwamen nieuwe reizigers bij. De Wijnhuis Rosmalen-trein draaide op volle toeren.

En dat deed ‘ie het hele afgelopen jaar.

In maart denderden we door de champagnestreek. Meerdere keren maakten we een pitstop in Villa Fleurie, om masterclasses en een overzichtsproeverij te geven. We maakten met brouwerij d’n Draok een eigen bier. In april treinde ik naar Utrecht om het examen SDEN 3 te doen. In juni stapten we in het centrum van Den Bosch uit, om met een heleboel collega’s het wijnfestival te vieren. En we
stonden natuurlijk het hele jaar lang uitgebreid stil bij het 10-jarig bestaan van de winkel.

Het kwam ook voor dat een collega (tijdelijk) de trein verliet, en er kwamen juist nieuwe collega’s aan boord. Zo stapte Anne over op het traject Valencia. En Ralf en Daantje haakten aan, als nieuwe leden van de conducteurscrew.

In januari zetten we de trein even stil tijdens de jaarlijkse vergaderavond. Dan plegen we groot onderhoud en zetten we de koers voor 2023 uit. Maar eerst is er nog de decembermaand. De drukste en meest feestelijke maand van het jaar. De wagons zullen versierd zijn met lichtjes en kerstballen. Wij dragen kersttruien en glitters. De Wijnhuis Rosmalen-trein verandert in een Orient Express waarin we elke dag een kerstfeest vieren. De hele maand lang. Met alle klanten en met elkaar.

Piet schreef het al eerder treffend op in het proefboek: Wijnhuis Rosmalen is als een hogesnelheidstrein. In de beste zin van het woord. En om die metafoor nog maar even door te trekken: ik wil elke halte meemaken, alle stations bekijken en met elke passagier praten. En ik kan niet wachten om in 2023 weer net zo vlot en plezierig door te denderen als in 2022.

Lotte

1 reactie

Laat een opmerking achter