Lotte, eigenlijk had ik verwacht dat je vorige maand over je wijnopleiding zou schrijven die je momenteel volgt. Uit eigen ervaring weet ik namelijk dat wijnopleidingen je nogal in beslag nemen. Reden daarvoor is dat ze bestaan uit een gevaarlijke cocktail van een overdaad aan gekmakende feitjes enerzijds en een verslavende aanwakkering van de verbeelding anderzijds.
Eerst over die verbeelding, want dat heb ik altijd het mooist gevonden aan de opleidingen. Lezen over druiven en wijncultuur, de docent met zijn verhalen en beelden over wijngebieden en -huizen, met je medestudenten wijnproeven en daarover praten: het brengt je fantasie op gang. In je hoofd ben je daar: in dat land, in die wijngaard, met die mensen die de wijn hebben gemaakt waarover wordt verteld of die in je glas zit.
Aan de andere kant stikken wijnopleidingen van de stupide feitjes en rijtjes. Daar heb ik me vaak aan geërgerd. Aan het grootste deel van die feitjes heb je helemaal niks in het gesprek met klanten in de winkel. Het aantal hectoliter wijn dat per hectare mag worden geproduceerd in de wijngaarden x, y en z in de Bourgogne weigerde ik bijvoorbeeld te leren. Ik ben gekke Henkie niet! Wat me ook irriteerde waren de ellelange discussies over een half procent meer of minder alcohol en hoe je dat kan proeven in de wijn. Lekker belangrijk!
Leuk of niet Lotte, je zult onvermijdelijk een wijnnerd worden door de wijnopleidingen. Wijnfantasie en –feitjes zullen je denken gaan beheersen. Op het begin zal je je er misschien tegen verzetten, heb ik ook gedaan, maar uiteindelijk kun je je er maar beter aan overgeven. Er is geen andere optie. De wijn zal een parallelle wereld creëren in je hoofd. Je zult jezelf starend aantreffen voor de wijnschappen, mijmerend over de wijngebieden die achter de flessen schuilgaan. Als je een Bordeaux drinkt, zullen de namen van de vijf Premier Grand Cru Classés door je hoofd galmen en zie je jezelf daar weer rondlopen (want geloof me: als nerd wil je die châteaux ook in het echt zien). Als een vriend vertelt over zijn vakantie in Toscane, zit jij in je hoofd meteen alle inheemse druivenrassen uit die regio op te dreunen.
Je leven als wijnnerd zal niet altijd over rozen gaan. Soms zal je een interne strijd voeren met de feiten, of erger: zullen de feiten je gedachten kapen. Momenteel ben ik bijvoorbeeld maniakaal bezig met een project over alcoholverschillen tussen pinot noirs. Als pinot noir nerd wil ik precies weten wat een verschil van één of zelfs een half procent betekent voor de smaak en balans in de wijn, en neem daarin het verschil in land, wijnmaaktechniek en lagering (wel of geen houtrijping, wat voor hout, en hoe lang?) mee. Ondanks mijn broertje dood aan gezever over minieme alcoholverschillen, ben ik er dus volop mee bezig op het moment. Mijn klimaatkast ligt vol met nog te proeven pinot noirs, in het kader van dit project. Ik wil dit allemaal niet, maar doe het wel.
Lotte, laat ik afsluiten met een vaderlijke raad. Klanten zitten niet te wachten op ons wijnnerdisme. Je kunt de aandoening dus maar beter verzwijgen voor hen. Als collega’s onder elkaar is alles toegestaan. Samen wegdromen naar verre wijnoorden, flauwe wijnrijtjes opdreunen, of elkaar therapeutisch bijstaan als je in een mentaal gevecht bent met de feitjes: dat is allemaal fijn en nuttig. Maar zodra er een klant binnenkomt, is het voor iedereen beter als je gewoon normaal doet.
Ruben
1 reactie