Zoals u wellicht weet, ben ik in september begonnen met de vinologenopleiding. Naast het volgen van de lange lesdagen in Maarn en de thuisstudie is het de bedoeling dat je met medestudenten uit je regio een groepje vormt waarmee je buiten de lessen om je proefvaardigheden verder ontwikkelt. Dat gebeurt om beurten bij iemand thuis of op de zaak.
Ik zit in de proefgroep ‘Den Bosch’. Het is een leuke groep. We lijken veel op elkaar: alle tien de leden zijn rond de dertig en (natuurlijk!) gek van wijn. Maar er zijn ook interessante verschillen, vooral qua werkterrein. Zo zit er een assistent sommelier bij, een inkoper bij Sligro, een muzikant die zich aan het omscholen is naar wijn en spijs, twee gastheren en een vertegenwoordiger van één van onze leveranciers. Proeven met deze lui is interessant en gezellig, maar ook ongemakkelijk. Over dat laatste zo dadelijk meer.
Één keer in de twee weken komen we een avond bij elkaar om te proeven. Een paar weken geleden was dat bij ons in de winkel. Ik koos ervoor zes wijnen te laten proeven in setjes van twee. De twee wijnen die naast elkaar geproefd moesten worden, waren gemaakt van dezelfde druif maar kwamen uit een ander gebied. Vervolgens krijgt de groep een concrete vraag of opdracht. Bij mij was die: achterhaal het druivenras en de twee gebieden. Heel braaf komen dan de proefformulieren uit de tas. Op het gebied van uiterlijk (kleur, helderheid, ontwikkeling), geur (intensiteit, complexiteit) en smaak (zuren, zoet, alcoholgehalte, structuur, tannine, druivenras, rijping) worden de wijnen tot het bot uitgekleed. In stilte en met veel toewijding.
Daarna, bij de gezamenlijke bespreking van de wijnen, komt het ongemak om de hoek. Dat geldt ten eerste specifiek voor de gastheer of -vrouw van de avond. Het groepje proeft super kritisch, dus het gebeurt nogal eens dat de voorgeschotelde wijnen er slecht vanaf komen. Oordelen als potdicht, saai, niet in balans zijn niet bepaald complimenten voor de wijn. Het algemene ongemak zit hem vooral in de verkeerde analyses die er constant worden gemaakt door een ieder. Tijdens mijn avond waren er bij de eerste twee wijnen slechts twee personen die het juiste druivenras noemden (pinot gris, al twijfelden ze ook over vermentino). Bij het tweede paartje (sauvignon blanc) en derde paartje (primitivo) kwam het juiste druivenras überhaupt niet ter sprake in de nabespreking. Blind proeven is een bijna onmogelijke opgave, blijkt telkens weer tijdens de proefavonden. Desalniettemin zorgt elke niet herkende wijn voor een ongemakkelijk gevoel.
Dat ongemak wordt nog eens bevestigd en vergroot als daarna de flessen op tafel komen en we de wijnen naproeven: ah, natuurlijk, hoe kan ik die sauvignon blanc niet herkend hebben?! Wat is er met mijn zintuigen aan de hand?! Al moet ik wel toegeven dat de stemming dan snel omslaat naar gezellig (de flessen moeten immers wel leeg!) en ongemak ineens voer blijkt voor hilariteit.
Al met al zorgt zo’n avondje met de proefgroep voor een behoorlijk slagveld: zowel op tafel als in onze hoofden. Maar toch gaan we door, grappend en tegelijkertijd vertwijfeld tegen elkaar zeggend: “we zullen toch ooit wel iets van het mysterie van wijn gaan snappen?”
Ruben
