Oktober 2022
Heel graag kom ik in de Ahr. Ik ga er elk jaar langs om op mijn favoriete adresjes wijn in
te slaan. Dat zijn vaak snelle bezoeken van één of twee dagen. In andere Duitse
wijngebieden ben ik eigenlijk nog best onbekend. Ik rijd er vooral aan voorbij of vlieg
eroverheen, op weg naar mijn geliefde Italië. Deze herfst stond er echter een weekje
Heidelberg op de vakantieplanning. Dat bood me een mooie gelegenheid om vanuit daar
de Pfalz en de noordkant van Baden te bezoeken.
Pfalz: Weingut Hensel
Wie Pfalz zegt in onze winkel, zegt Weingut Hensel. Al een aantal jaar werken we er met veel plezier mee. Tijd dus om er op bezoek te gaan. Doel was vooral om veel te proeven. Thomas Hensel maakt namelijk heeel veeel wijn. Met 60 ha aan wijngaarden is hij één van de grootste spelers in de Pfalz. Wij hebben een mooie serie wit en rood in huis, maar
Thomas heeft nog veel meer onder de kurk dan wat voor ons beschikbaar is in Nederland, vooral wat betreft wit. Naar die witte wijnen was ik vooral benieuwd. Onder deskundige leiding van één van zijn medewerkers mocht ik zijn hele portfolio doorproeven.
Hensel staat bekend om zijn rijpe wijnen met vaak stevige houtrijping. Dat bleek heel goed tijdens de proeverij. Hensel is niet bang om ook subtiele rassen als sauvignon blanc en grüner veltliner een klets hout te geven. Het werd me makkelijk gemaakt om dat te herkennen in het glas, omdat telkens de niet- houtgerijpte variant ernaast werd gezet. Stuk voor stuk spectaculaire wijnen, al waren sommigen (grüner veltliner en grauburgunder) wat beter in balans dan anderen (sauvignon blanc). 
Van dat hout wist ik al, maar er is nog een andere (voor mij wat minder bekende) reden waarom Hensel zo’n volle wijnen maakt. De Pfalz blijkt de meeste zonuren van Duitsland te hebben. Pfalz is de noordelijke voortzetting van de Elzas. Het profiteert daarom net als de Elzas van de luwte van de Vogezen. Alle wolken vanuit het westen regenen in de Vogezen uit, waardoor het aan de andere kant van de bergen, in Elzas en dus ook in Pfalz, vaak extreem zonnig is. Door al die zon worden Hensels duiven makkelijk optimaal rijp, waardoor ze volle fruitaroma’s afgeven. Terugdenkend wist ik eigenlijk wel dat dat zo werkt in de Pfalz. Maar die kennis was duidelijk weer weggezakt. Dat is toch het grote voordeel van ter plekke zijn, waar zo’n verhaal nog eens uitgebreid uit de doeken wordt gedaan, terwijl je de zon uitbundig ziet schijnen in de wijngaarden en de wolken boven
de Vogezen ziet hangen.
Baden: Weingut Seeger
Later in de week bezocht ik Weingut Seeger: een huis waar wij ook al een aantal jaren mee werken. Dat was een heel andere ervaring dan bij Hensel. Hoewel de wijnhuizen hemelsbreed maar 40 kilometer uit elkaar liggen, ze veel dezelfde druivenrassen verbouwen, zijn hun wijnen onvergelijkbaar. Dat heeft enerzijds met de locatie te maken of terroir, zoals dat zo mooi wordt genoemd. Seeger zit aan de noordkant van Baden, waar de grond (er zit bijvoorbeeld veel kalk) en ook het klimaat veel meer Bourgondische trekjes heeft in vergelijking met het Elzasachtige Pfalz.
Een ander belangrijk verschil met Hensel is dat Seeger in de kelder kiest voor verfijning in plaats van spektakel. Zijn wijnen zijn ‘op het fruit’, wat betekent dat ze verteerbaar en lichtvoetig blijven, en het hout daarbij een ondersteunende (en dus onopvallende) rol vervult. Dat bleek ook tijdens het proeven. Van al hun belangrijke druivenrassen (grauburgunder, weissburgunder en spatburgunder) maken ze wijnen op dorpsniveau, wijngaard niveau, en Gross Gewächs niveau (oftewel GG: de beste wijngaard). Ongeacht het niveau was de stijl telkens heel consistent, namelijk: verfijnd, met veel diepgang en balans.
De wijnen werden mij ingeschonken door Sanni Seeger, die samen met haar man Thomas het bedrijf runt. Het was een groot genot om door haar (en de hond) ontvangen te worden. Ze nam de tijd om me hun kneuterige kelders te laten zien, terwijl dat totaal onpraktisch was op dat moment. De oogst was namelijk pas een week binnen, er werd volop wijn gemaakt voor onze voeten. Ik was nog nooit net na oogsttijd in een wijngebied, en heb dus voor het eerst wijn zien vergisten in houten vaten.
Tekst gaat verder onder de video
Het was sowieso een heel bijzonder bezoek aan Seeger. Hun verhaal en decor spreekt tot de verbeelding. Thomas is de dertiende (!) generatie Seeger die het wijnhuis bestiert. Honderden jaren zat het bedrijf middenin in Leimen (een buurdorp van Heidelberg). Eind negentiende eeuw verkasten ze naar de rand van het dorp, omdat daar alle ruimte was. Daar worden ze inmiddels door de realiteit van een steeds groter groeiend Heidelberg ingehaald, waardoor ze tegenwoordig zelfs een Mac Donalds als buurman hebben.
Al die eeuwen is Seeger al voorvechter en ambassadeur van kwaliteitswijn uit Noord- Baden. Dat is hard werken, want de beroemdste Badische wijnen komen uit het zuiden van de deelstaat, rondom Freiburg. Thomas gaat daar onverschrokken mee door. Hij heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat wijn uit Noord-Baden ook onder de VDP mag vallen, en dus ook de hoogste Duitse titel van Gross Gewächs mag voeren. Niet dat hij
dat voor zijn eigen wijn nou perse wil (er is altijd een hoop gedoe en politiek rondom VDP), gaf hij aan toen ik daar in het voorbijlopen in de kelder naar vroeg, maar vooral om wijnen en beginnende wijnmakers uit de buurt een zetje in de rug te geven.
Tollend van de verhalen, de wijnen en de sfeer kwam ik naar buiten bij Seeger. Als klap op de vuurpijl wees Sanni me nog op de Gross Gewächs wijngaard Oberklamm, die vanuit hun wijnhuis, tussen de gele M en de bedrijventerreinen door, te voet te bereiken was. Daar heb ik nog even lekker rondgedwaald en me weer laten bevangen door die andere magie van wijn: het feit dat de pinot gris druiven die daar vorige week nog
hingen, over ruim een jaar terug te vinden zijn in die fles Grauburgunder GG in onze schappen.
Toch nog even naar de Ahr …
Op de terugweg naar Nederland deed ik toch nog even snel de Ahr aan. Vorig jaar zomer was daar een verschrikkelijke overstroming, en sinds die ramp was ik daar nog niet geweest. Ik schrok er erg van hoe groot de ravage nog was. In het hele dal was bij bijna alle panden de begane grond nog steeds onbewoonbaar. Geen leefbare huizen dus, en ook winkels en horeca waren nog nauwelijks open. Onprettig om te zien, maar ik was ook blij dat ik met de wijn die ik kocht een heel klein steentje kon bijdragen om van dit spookdal weer het knusse wijndal van weleer te maken.
1 reactie