Waar het karakter uit het verhaal van Ruben wekelijks een Duvel achterover sloeg, lust ik er ook best een, op z’n tijd. Niet wekelijks. En eigenlijk ook het liefst niet telkens een Duvel. Ik kan speciaalbier erg waarderen, maar vind het vooral leuk om verschillende bieren te proeven. De laatste maanden is die hobby nog iets meer gestimuleerd doordat ik mijn Untappd-profiel nieuw leven inblies.
Voor wie de app niet heeft: Untappd kun je vergelijken met een digitaal bier-archief, waar je al je geproefde bieren documenteert. Maak een foto van je glas, proef en geef het bier een cijfer (0 tot 5 sterren). Leuk voor bier-hobbyisten als ik. Sommige speciaalbierliefhebbers bezoeken de winkel met de app in de hand: zo weten ze precies wat ze wel en niet al hebben geprobeerd. Untappd fungeert hierbij als geheugensteun: de echte bierfanaten hebben wel honderden biersoorten op hun profiel. Ikzelf tik net de 80 aan.
Ondanks dit bieren-cv, is er één biertje dat ik nooit meer zal vergeten. Mijn allereerste. Die dronk ik als tiener, ik moet een jaar of 15 zijn geweest, tijdens carnaval. En ik kreeg ‘m van mijn vader. Laat me je daar wat uitleg en context bij geven.
Ik kom uit een Bosch’ gezin en ben vlakbij de binnenstad opgegroeid. Wij vier – mijn ouders, broer en ik – zijn trotse Brabanders en Bourgondiërs in hart en nieren. Voor ons geen wintersport en voorjaarsvakantie. Nee, wij hossen, verkleden ons en vieren carnavalsvakantie.
Als 15-jarige viel ik met carnaval tussen wal en schip. Ik was te jong om alleen met vriendinnen op stap te gaan en eigenlijk te oud om nog met mijn ouders mee te gaan. Over dat eerste had ik duidelijk een andere mening. Over dat laatste dachten mijn ouders echter anders: ze namen me maar wat graag mee op sleeptouw.
En zo stond ik op carnavalsmaandag met hen in de Orangerie, een evenementenlocatie in de voormalige St Josephkerk in Den Bosch. In de carnavalsperiode was dat een plek waar jonge kinderen in piraten- en prinsessenkostuums rondrenden en hun ouders bier dronken en de tijd vergaten. Als puber voelde ik mij er misplaatst; het ongemak moet dan ook van mij af hebben gestraald. Mijn vader pikte dat op. ‘Lot, wil je een biertje? Voor deze éne keer mag het.’
Voor deze éne keer. Als mijn vader zoiets zei, dan had je het echt goed voor elkaar. En zo stonden we een paar minuten later samen aan de bar. Er werden twee biertjes getapt, waarvan ik er een kreeg. Wat voelde ik me stoer en volwassen.
We proostten en namen een slok. De bittere smaak deed mijn haren recht overeind staan. Het koolzuur brandde in mijn keel en de plens koude drank ging direct een eigen leven leiden in mijn maag.
‘Hoe vind je het?’
‘Lekker’, antwoordde ik stoer, terwijl ik ondertussen zat te bedenken hoe ik in godsnaam dat hele glas zo snel mogelijk op kon drinken. No way dat ik zou laten merken dat ik het niet lekker vond: ik vond dit veel te cool en voelde me helemaal het dametje.
Het glas ging leeg en het heeft tot ver na mijn 18e geduurd voordat ik bier lekker ging vinden.
Misschien was dat de pedagogisch verantwoorde gedachte die mijn vader bij deze actie had. Zo van: als ik haar nu al een biertje laat proeven, is ze genezen van de nieuwsgierigheid naar drank. Dan zal ze niet stiekem zelf onder de tap gaan hangen, om vier uur ‘s nachts in een gure bar vol onbekend volk.
Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat dat de drijfveer was. Ik denk dat hij een speciaal moment voor ons twee wilde creëren. Ons even weghalen uit een situatie die voor mij als puber ongemakkelijk was. Om in alle oprechtheid en onschuld samen iets te delen. Waarbij het dus niet om dat biertje an sich ging, maar gewoon om een gezellig vader-dochtermoment.
Dat is gelukt. Want 13 jaar later denk ik er nog weleens met een glimlach aan terug. Hoe we daar stonden, tussen het feestgedruis, aan die bar in de Orangerie. Het was sowieso de meest coole actie die je als vader van een tiener kunt bedenken. Na de vakantie heb ik er dan ook nog weken over opgeschept in de klas.
En ver daarna hebben we er nog wel eens hartelijk om gelachen. Af en toe drinken we nog wel eens een biertje samen. Niet vaak hoor, en de laatste tijd trouwens liever een goed glas wijn.
Dat eerste biertje. Waarschijnlijk was het een Bavaria of Heineken van de tap. Geen salted-caramel-IPA of barrel-aged-pastry stout. Geen gehypte DIPA of TIPA in kleurrijk blik. Gewoon gangbaar bier in een glas. Maar voor mij blijft het altijd het meest speciale biertje dat ik ooit zal drinken. Specialer dan alle honderden speciaalbieren die op Untappd te vinden zijn.
Lotte
P.s. Heb je Wijnhuis Rosmalen al gevonden op Untappd? Volg ons zodat je bericht krijgt als we nieuwe bieren hebben toegevoegd.
