Ik ben bij Maxime thuis in Normandië. We lopen over zijn terrein. Links een schuur, rechts een schuur en daar tussenin een tractor en wat landbouwapparaten. Gisteren liep ik over aangeharkte en bewegwijzerde paden bij een grote commerciële collega van hem. Nu struin ik over een doodgewoon boerenerf, zoals er velen zijn, en zoals ze er vroeger ook al uit zagen, toen ik bij mijn boeren vriendje ging spelen in de polder van Lith.
Maxime toont het geïmproviseerde liftje waarmee de appels van het erf in de linker schuur worden getild. Deze schuur blijkt de fermentatieruimte. Al struikelend over kabels, potjes en onduidelijke spullen, legt Maxime geduldig uit hoe hij hier van zijn appels cider maakt. Geen strakke powerpoint ondersteuning zoals gister, maar een verhaal uit hoofd en hart.
Als Maxime de deur van de rechter schuur opent, staan we in de distilleer ruimte. Het is niet meer dan een met golfplaten en simpele stenen afgeschermd deel van het erf. Geen vergelijk met de steriele atmosfeer in het distilleerhuis van gister. Hier, op de kiezels, speelt Maxime het spel tussen kookniveaus, vluchtige alcohol en aroma’s om van cider calvados te maken. Weer veel spullen om ons heen, oude vooral. Zelfs in ruststand lijken de bejaarde distilleerkolommen te puffen en kraken. Tegen de muur staat de distilleerinstallatie van zijn voorouders, die hij nog af en toe gebruikt: voor de lol en voor experimenten. Ik denk weer aan mijn jeugdvriend, die iedere dag met een nieuw avontuur naar school kwam, opgedaan op het eigen boerenerf.
Even verderop staat moederziel op het erf een soort houten tuinhuisje. Het blijkt vol te staan met houten vaten. Gisteren zag ik kleine, nieuwe vaten die een toegankelijke zachte smaak aan de calvados geven. Maxime kiest voor groot en oud hout, omdat hij de appel wil blijven proeven in het eindproduct, het pure fruit. Zijn liefde voor de appel is groter dan die voor de commercie. Maxime’s vaten zijn tegelijkertijd tafeltjes of kasten voor de prijsbekers gewonnen door zijn Toutain voorvaderen. Tegen de muren hangen overal oude oorkondes, tezamen een behang vormend in de kleur van rijpe gele appels.
Op weg naar het woonhuis voor een proeverij van zijn overheerlijke producten, kijken we nog even in de kleine bottelruimte. Daar is zijn moeder, samen met Maxime CEO van het bedrijf, normaal gesproken in de weer met flessen en etiketten. Maar niet nu. Maxime, zijn moeder en hun enige werknemer maken zich klaar voor de oogst van volgende week. Ik beeld me in hoe dat zal gaan. Met gebruik van veel ouwe meuk, dat kan niet anders.
Ruben
