Ik zit op het terras van de Groene Engel met een Duvel voor mijn neus. De zomerzon schijnt door de bomen. De Groene Engel is het voormalige kantoor van Jurgens: boterondernemer en grondlegger van het latere Unilever. Inmiddels is dit meest historische gebouw van Oss, gelegen in dit groene stadspark, omgedoopt tot een cultuurpodium à la Verkadefabriek, met muziek, theater, debat en film. Ik woon achter de Groene Engel. Dit park, met het terras van de Engel, is mijn voortuin.
Voor corona pakte ik bij de Engel vaak een film op zondagavond. Altijd een bijna lege zaal; filmhuisfilms en Ossenaren zijn een lastige combinatie. Altijd zat ik linksachter in de zaal en altijd, echt altijd, zat dezelfde man rechtsvoor in de zaal. Altijd kwam hij met een Duvel de zaal binnen, die hij tijdens de eerste minuten van de film binnen een vloek en zucht naar binnen werkte. Dat fascineerde me. Duvel is een merkwaardig blond bier. Door zijn intense koolzuur en volle smaak drink je hem niet zomaar weg. Hij deed dat wel, altijd. Hij was op leeftijd, had gek haar en een onverzorgde baard. Al snel ging hij in mijn hoofd door het leven als de Duvel.
De Duvel liep altijd al tijdens de aftiteling de zaal uit, nooit was er een begroeting, laat staan een gesprek. De brasserie van de Engel was al jaren dicht, dus er was ook geen naborrel waar we elkaar tegen het lijf konden lopen.
Al anderhalf jaar heb ik hem niet gezien nu. Ik heb vaak aan hem gedacht tijdens de lockdown, als ik uit mijn raam naar een doodse Engel keek. Zou hij de nieuwe Duvel 6,66% al kennen? Zou hij die net zo verslinden als zijn gewone Duvel? Of was hij thuis een Untappd goeroe, rustig genietend van de meest experimentele bieren ter wereld? Nee, in mijn hoofd bleef hij een Duvel, en verslond hij zijn bieren, eten en vrouw zoals zijn Duvelke in de filmzaal.
Ze zeggen dat de wereld veranderd is door corona. Dat is zeker gebeurd bij de Groene Engel. Niet wat betreft de films, want net als voorheen draaien die niet in de zomer. Wel wat betreft de horeca. Middenin de lockdown heeft de meest getalenteerde horecaondernemer van Oss heel gewaagd de brasserie van de Engel nieuw leven ingeblazen. Het is nu, een paar maanden na de opening, al een groot succes. Het is dé huiskamer van Oss, met een levendig terras. Dagelijks geniet ik vanaf de bank van mijn nieuwe uitzicht.
Laatst dacht ik de Duvel op het terras te zien zitten, toen ik langsliep voor een boodschap in de stad. Vorige week dacht ik hem opnieuw te zien, toen ik vanaf mijn balkon naar het terras keek. Maar dat kunnen goed hallucinaties zijn geweest, dacht ik achteraf.
Nu zit ik zelf op het terras van de Engel. Ik heb gekozen voor de Duvel, omdat ik van dit merkwaardige blonde biertje houd. Nonchalant pak ik het flesje om te checken hoe het ook al weer met het alcoholpercentage zit. Mijn oog valt op het vooretiket van het flesje en ik schrik. Bij ongeveer één op de duizend Duvel flesjes is op het vooretiket het normale logo vervangen door een logo met een engel en een duivel. Ik weet dat, maar ben er niet op voorbereid dat ik nu en hier zo’n flesje aantref. Misschien komt het door de zon die recht in mijn ogen schijnt. Ik verschuif mijn stoel een decimeter, waardoor de zon wordt tegengehouden door een oude parkboom. Ik kijk nog eens en constateer dat de engel en duivel zijn gebleven.
Onder de indruk van het etiket kijk ik op en kan opnieuw mijn ogen niet geloven: net nog achter de boom en nu dus ernaast blijkt, hier op het terras van de Engel, de Duvel te zitten. Ik kijk hem voor het eerst recht in de ogen en het lijkt of dat niet alleen iets met mij doet. ‘Corona heeft de wereld veranderd’ schiet weer even door mijn hoofd. Wat ga ik doen? Blijf ik kijken en dromen? Of zeggen deze engelen en duivelen mij dat ook ik moet veranderen, dat ik op hem af moet stappen? Ik twijfel, want vrees dat de geest uit de fles is als ik dat doe.
Nog voordat ik een beslissing heb kunnen nemen staat de Duvel op, verlaat het terras, en loopt de Osse binnenstad in. Als hij uit het zicht is, pak ik mijn telefoon en zoek op wanneer de films weer beginnen dit najaar.
Ruben
1 reactie