Deze tekst schrijf ik vanuit Terschelling, waar ik een weekje op vakantie ben. Gisteren aten we bij strandtent West aan Zee. We gingen er niet alleen vanwege het eten of de zee naartoe, maar misschien nog wel meer vanwege de Tresolmos: de lie-gerijpte verdejo van Gerard. Misschien herinneren jullie je zijn verhaal nog. Een paar maanden geleden vertelde Gerard in onze nieuwsbrief hoe hij verliefd raakte op de Tresolmos bij
deze strandtent en ons team ook verliefd maakte. Ik vond het heel speciaal om op de plek te zijn waar Gerard deze parel van een wijn ontdekte, die wij door zijn enthousiasme sinds een jaartje in ons assortiment hebben, en sinds afgelopen maand zelfs ook in magnum (anderhalve liter) uitvoering.
Wat me opvalt is dat er geen wijn wordt gemaakt op dit eiland. Door het opwarmende klimaat vind je in alle delen van ons land inmiddels wijnbedrijven. Je zou zeggen dat dat op een Waddeneiland dan ook moet kunnen. Sterker nog, ik denk dat eilandwijn door de aanwezigheid van de zee heel bijzonder kan zijn.
Nabijheid van waterpartijen is belangrijk voor wijngaarden, het zorgt voor een evenwichtige rijping van de druiven. Veel gerenommeerde wijngebieden liggen in de buurt van rivieren (denk aan de Mosel) of meren (denk aan Valpolicella aan het Gardameer). Hoewel in de wijntheorie vooral het belang van kleinere ‘binnenlandse’ watersystemen wordt belicht, zijn er ook genoeg wijngebieden die onder directe invloed
staan van een grote zee. Denk bijvoorbeeld aan zowat heel Chili en California, de wijngebieden Medoc in Bordeaux en Rias Baixas in Galicië, of grote eilanden als Nieuw- Zeeland, Sardinië of Sicilië.
Kleine eilanden, waar de zee letterlijk aan alle kanten invloed heeft op wijngaarden, zie je echter nog nauwelijks op grote schaal wijn produceren. Terwijl dat toch heel interessant kan zijn, lijkt me. Die grote zoute waterpartij, het vaak winderige weer, het zou wijnen kunnen opleveren met een heel eigen karakter. De versterkte wijn van Madeira bijvoorbeeld krijgt zijn specifieke karakter door de vaten te laten rijpen in de vochtige zeelucht. En in de cognacstreek zie je bijvoorbeeld dat cognacs van het eilandje Île de Ré voor de Atlantische kust een typisch ziltig karakter hebben. Buiten Mallorca ken ik echter geen serieuze (droge) wijn van kleine eilanden. Vanuit de wijntheorie kan ik wel beredeneren waarom. Die stelt dat zeeën relatief traag opwarmen en afkoelen, waardoor eilanden vooral in het groeiseizoen van de druiven te koele gebieden zijn voor wijnbouw. Maar die theorie lijkt me inmiddels aardig achterhaald door de praktijk van klimaatopwarming.
Ik kan me dan ook niet voorstellen dat er stiekem al heel veel wordt geëxperimenteerd met wijnbouw op eilanden. Toen ik zojuist googelde op ‘wijnbouw Waddeneiland’ kreeg ik één zoekresultaat: Wijngaard De Kroon van Texel. Lotte, grappig dit: ze maken een wijn die Lotte heet. Ik ken hun wijnen niet, ze zijn ook alleen op het eiland zelf te koop. Het is dus moeilijk om een goed beeld te krijgen. Met alle respect lijken het geen serieuze wijnen te zijn, eerder toeristisch bedoelde eenvoudige, zoetige wijnen.
De zomervakanties gaan zo dadelijk beginnen. Velen van jullie zullen eilanden opzoeken in Europa of misschien wel daarbuiten. Als je op zo’n eiland bent, zoek dan eens naar lokale wijnen, en keur ze eens. Misschien sta je vervolgens, net zoals Gerard, met je verhaal in de volgende nieuwsbrief, en is onze winkel een eilandwijn rijker.
En Lotte, ga jij deze zomer dan even die zoete Lotte proeven op Texel?
Ruben
