Een kerk bouwen, een bijbel schrijven

Oh, Lotte, wat heb je veel losgemaakt bij me. Jouw blog over liefde en schrijven was herkenbaar en ontroerend. En hoe dat uitkristalliseert in het tastbare boek op de proeftafel: zo mooi. Ik heb deze maand iedere dag iets in het boek geschreven. Over de wijn, de dag, jou, de collega’s, de klanten, de wereld. Ik voorzie een grote toekomst voor dat boek.

Ik stel me een vervallen kerk voor in een verlaten Italiaans dorp. Als ik daar in alle stilte en als enige bezoeker naar binnen ga, bekijk ik – zoals velen van jullie dat ook zullen doen – vaak eerst het gastenboek. Via dat boek krijg je een gevoel bij de plek. Je kunt erin lezen wat mensen daar brengt en hoe zij God en de wereld ervaren. Daarna loop ik een rondje door de kerk, met die mensen en verhalen in mijn achterhoofd. Bij het weggaan kan ik het meestal niet laten om ook iets in het boek te schrijven. Lotte, herkenbaar en ontroerend waren ook jouw woorden over onze winkel. Je beschreef haar als een plek van ontmoeting, aandacht, onderzoek en liefde, en als een open plek: een plek waar van alles gebeurt en mogelijk is.

Jullie weten waarschijnlijk dat de Laurentiuskerk, de kerk aan het begin van onze straat, binnenkort aan de eredienst onttrokken wordt. Zielsgraag zouden wij onze winkel naar deze kerk verplaatsen. We kunnen daar al onze dromen verwezenlijken. Onze liefde voor de klant zal zich uiten in een vier keer zo grote proeftafel en nog meer beleving. Onze liefde voor de wijn zal te zien zijn in nog meer aanbod, met schappen die gaan tot in de nok van de kerk. Iedereen zal er binnen kunnen lopen; niet alleen klanten, ook geïnteresseerden in het gebouw en zijn historie. De openheid zal ervan afstralen, met een deur die iedere dag van ’s ochtends vroeg tot in de avond van het slot is. Het brood en de wijn zullen op (de proef)tafel blijven staan, de kaarsen zullen blijven branden. De kerk zal zijn formele betekenis weliswaar verloren hebben, maar zal een plek van (christelijke) waarde(n) blijven.

Tekst gaat verder onder de foto

En dan het boek, want dat gaat dan natuurlijk mee naar de kerk. Iedereen zal erin (mogen) schrijven: ons team, klanten, bezoekers, noem het maar op. Het zal uitpuilen van de analyses, anekdotes, tekeningen, proefnotities en liefdesverklaringen. Het zal een dagboek zijn, en tegelijkertijd veel meer dan dat. Het zal onze heilige tekst zijn, onze bijbel. Die bijbel zal niet statisch zijn, maar zichzelf iedere dag verder schrijven. Een creatieve open tekst, die laat zien wie wij zijn en waarin wij geloven. Het boek zal een prominente plek krijgen in de kerk, misschien wel op het altaar, en wat zou het mooi zijn als de pastoor het wil wijden.

Dus Lotte, collega’s, klanten, Rosmalenaren en alle anderen, wat zou het mooi zijn als we naar de Laurentiuskerk kunnen verhuizen. Het zal magisch worden. We bouwen er met elkaar een nieuwe kerk en schrijven er samen een nieuwe bijbel: een tekst die je iedere keer weer wilt lezen en verder wilt brengen als je een bezoek brengt aan die bijzondere plek.

Ruben