Mee eens Lotte. Werk dat voelt als een feestje is de hoogst haalbare prestatie op de loopbaanladder. Ik heb van werk (nadenken en teksten schrijven) mijn hobby gemaakt en van mijn hobby (wijn en inmiddels andere dranken) mijn werk. Daarmee zijn vele dagen een feestje voor mij, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat.
Na mijn studie werkte ik acht jaar op de universiteit. Kerntaak was het schrijven van wetenschappelijke teksten. Dat was schrijven met de ellebogen. Je schreef de teksten voor collega onderzoekers, wat schattig klinkt, maar op de universiteit zijn collega’s een soort van concurrenten die je moet zien af te troeven met je tekst. En het moest natuurlijk in een strak wetenschappelijk keurslijf, met verwijzingen, voorbehouden, slagen om de arm. ’s Avonds genoot ik van een goed glas wijn: iedere keer een feestje. Nu ben ik overdag lekker met wijn bezig in het feestpaleis, samen met collega’s, zonder ellebogen. De kenmerken van een goede hobby (het genot, het feestje) staan nu centraal in het werk. ’s Avonds geniet ik van het in alle vrijheid denken en schrijven, en voel me gezegend dat ik daarbij kan putten uit alle kennis en vaardigheden die ik heb opgedaan in de wetenschap. Zoals in deze blog, die gaat over een onderwerp waar ik als geograaf op de universiteit bijna dagelijks mee bezig was: de Europese Unie (EU).
Over de haat-liefdeverhouding met (en in) de EU wil ik namelijk al een tijdje schrijven. Deze tegenstelling is wat mij betreft de kortste samenvatting van het wezen van de EU. Want wat is de EU een moeizaam project. Coronasteun voor Italië? Natuurlijk niet, zegt de één: hadden ze hun zaakjes maar beter op orde moeten hebben. Natuurlijk wel, zegt de ander: dat hoort bij een sterke politieke samenwerking. Uitbreiding van de Unie? Jazeker, zegt het kamp van de verdere politieke integratie. Terwijl anderen door de bomen het bos niet meer zien. Zo twijfelden wij in de winkel een aantal jaar geleden of we wel wijnen uit het obscure Hongarije moesten opnemen in het assortiment, waarbij we even vergeten waren dat het land destijds al 15 jaar een keurig EU lid was (al zijn ze inmiddels niet zo keurig meer … over Europese complexiteit gesproken).
Tegelijkertijd houden we allemaal ontzettend van Europa. Om bij het voorbeeld van de winkel te blijven: het zijn de Europese wijnen die de klok slaan. Als wij cart blanche krijgen van de klant, lopen we negen van de tien keer naar een Europese wijn. Terwijl we toch ook aardig wat strekkende meters hele goede wijnen uit de Nieuwe Wereld hebben liggen. Dat zit hem in de diversiteit en hoge kwaliteit van de Europese wijnen, maar ook in het feit dat we er mee opgevoed en vertrouwd mee zijn. We merken het ook bij de klant. Negen van de tien wil een Europese wijn. Het is zelfs zo dat als we hoge kwaliteit Nederlandse wijn hebben staan, jullie voorkeur toch vaak uit blijft gaan naar Europese wijn. Hoezo eigen land eerst? Onze nationale wijncultuur is diep Europees.
Nu we weer meer mogen in de coronapandemie, is het eerste wat we willen en doen massaal binnen de EU op vakantie gaan. In de winkel horen we opnieuw veel Italië vallen: al jaren reisbestemming nummer één van Rosmalenaren. Italië is in alles zo anders dan Nederland, is vaak de argumentatie voor de reis naar het zuiden. Dit leidt tot bijzondere taferelen: een jaar geleden nog grote coronadiscussies over Italië voerend, zitten voor- en tegenstanders nu gebroederlijk op Italiaanse terrassen, samen met voor-en tegenstanders uit andere Europese landen, te vieren dat Italië zo lekker anders is. Haat-liefde, agree to disagree, eenheid in verscheidenheid: dit is de EU in optima forma, wat mij betreft.
We kunnen niet met en niet zonder elkaar in de EU. Vroeger leidde dat geregeld tot oorlog, de laatste vijfenzeventig jaar gelukkig alleen tot permanente discussie en ontevredenheid. Wat mij betreft is het nu tijd voor de volgende trede op de Europese samenwerkingsladder: een vrolijke EU. Een EU waarin we niet op alle slakken zout leggen, maar lekker met elkaar aanrommelen, zonder ellebogen. De EU als feestpaleis(!) in plaats van slagveld, hobby in plaats van werk. Dat zou de hoogst haalbare prestatie zijn op die ladder.
Geniet van de zomer, en doe alle Europeanen de groeten op het Italiaanse terras!
Ruben
