“Ciao Ruben! I am so happy that you are here!” We schudden handen, waarna ik word begeleid naar het zwembad in zijn immens grote achtertuin, waar ik aan zijn vader,... “Ciao Ruben! I am so happy that you are here!” We schudden handen, waarna ik word begeleid naar het zwembad in zijn immens grote achtertuin, waar ik aan zijn vader,... Skip to main content
Rubens Blog

Lorenzo

By 1 juli 2017mei 31st, 2021No Comments

Ciao Ruben! I am so happy that you are here!” We schudden handen, waarna ik word begeleid naar het zwembad in zijn immens grote achtertuin, waar ik aan zijn vader, moeder en broer wordt voorgesteld. “They also find it important to meet you. Do you want to swim before we will have lunch?” Vol ongeloof sla ik zijn aanbod af. Ik sta oog in oog met Lorenzo Inga, Italiaanse grappa en likeur maker van het hoogste niveau, en niet hij maar de eenvoudige verkoper uit Nederland is even de koning. Mijn wereld op zijn kop.

Lorenzo Inga: Rosmalen en omgeving is inmiddels dol op hem. Wie heeft er niet zijn limoncello in de vriezer?! Lorenzo’s dranken zijn puur en ambachtelijk, verfijnd, maar tegelijkertijd toegankelijk. We werken er heel graag mee bij Wijnhuis Rosmalen, en ik vond het dus de hoogste tijd om eens bij Lorenzo te gaan kijken. Ik hoopte dat hij even tijd kon vrijmaken op zijn bedrijf. Lorenzo antwoordde anders. Of ik misschien bij hem thuis langs wilde komen? Slik: goh, ja, natuurlijk!

We nemen plaats aan de rand van het zwembad. Samen met zijn broer en ouders proeven we een aantal van zijn dranken, en eten er meloen en salami bij. Twee generaties Inga distillateurs kijken me nieuwsgierig aan en willen weten wat ik van Lorenzo’s nieuwe vondsten vind. Zijn Panarea gin smaakt fantastisch! Super fris en elegant. Die gaan we zeker opnemen in ons assortiment.

Als ik al bijna vol zit van de hapjes, roept Lorenzo ineens: Pasta is ready! We gaan aan tafel voor de lunch. Uit de keuken van het zwempaviljoentje wordt het opgediend door een vrouw die ik dan pas voor het eerst zie. Pasta vind ik heerlijk. Denkend aan brood en dat dit dus wel het hoofdbestanddeel van de lunch zal zijn, schep ik nog eens op. Dat had ik niet moeten doen, want er volgt nog quiche, fruit, een soort koek en espresso. Tijdens het uitgebreide tafelen wordt mijn beeld van de grappa’s en likeuren van Lorenzo Inga bevestigd, nee, versterkt! Het zijn sympathieke producten, gemaakt door sympathieke mensen, al vijf generaties lang. Ik denk aan Ilja Gorts reis door Italië (heeft u die dit voorjaar gezien op tv?), en voel dat zijn Bella Italia geen theater is, maar echt bestaat. Hier, nu! Gesteund door de sfeer, de zon en een beetje alcohol hoor ik mezelf Gortiaanse kreten uitslaan als “Molto bene”, “La dolce vita”, en ja, zelfs “Bella Italia”!

Na bijna drie uur eten, proeven en praten neem ik, bijna beschaamd dat ik zoveel van zijn tijd in beslag heb genomen, afscheid van Lorenzo en zijn familie. “It was a pity that you were not able to swim. Next time, you should come a bit earlier, so you have more time to relax and swim.“ Tollend van de gastvrijheid verlaat ik zijn landgoed. ‘Mamma mia!’, gonst het door mijn hoofd.

Ruben