Ruim zesenhalf jaar geleden startte ik met mijn maandelijkse blog op deze plek. Dit wordt tekst nummer zevenenzeventig. Er is van alles voorbij gekomen gedurende die jaren: wijngebieden en -culturen, de actualiteit (van corona en verkiezingen tot Pasen en de Tour de France), ons bedrijf en team, onze klanten, het karakter van de verschillende dranken, en niet te vergeten: de wijnmensen (van wijnmaakster Julia tot het sexy sherry meisje). Ik vind het tot de dag van vandaag leuk om te doen. Want, om good old Paul Jambers van stal te halen: overdag sjouwt hij flessen in de winkel, maar als hij ’s avonds thuiskomt verandert hij in een dromer. Als dromer staat in veel van mijn teksten de verbeelding centraal. Het is fijn om te horen dat de meesten van jullie mijn blogs waarderen, inclusief het inkijkje in mijn verbeelding. De verbeelding is onuitputtelijk, dus ik ben nog lang niet uitverteld. Maar ik voel wel dat het tijd wordt voor verfrissing: een andere invalshoek.
Nu wil het dat onze nieuwe collega Lotte van huis uit journalist en tekstschrijver is, en dus ook wel weet hoe je met een pen omgaat. Wat mij erg verfrissend lijkt, en gelukkig ziet zij dat ook zo, is dat wij om en om blogs gaan schrijven. Haar kijk op dingen zal anders zijn, alleen al omdat zij net in de slijterswereld is komen werken. Of misschien zijn er ook wel veel overeenkomsten, gezien onze gezamenlijke liefde voor verhalen en belevenissen van mensen. We zullen zien. Hoe dan ook, haar verbeelding zal aan het woord zijn als zij schrijft, en die is per definitie anders dan die van mij. Verfrissing is dus gegarandeerd, voor mij, haar en jullie.
Hoe onze duo-blog er precies uit komt te zien, weten wij zelf ook niet. Lotte en ik hebben afgesproken dat we elkaar volledig vrij laten als we ‘aan de beurt’ zijn. Misschien blijven het los van elkaar staande blogs, of misschien groeien ze uit tot een briefwisseling, of juist tot een heftige pennenstrijd. We zullen zien: spannend!
Zelf zie ik een soort CaMu voor me, de populaire column die Remco Campert en Jan Mulder tussen 1996 en 2006 om en om op de voorpagina van de Volkskrant schreven. De naam van hun column was een samentrekking van de eerste twee letters van hun achternamen, en was tegelijkertijd een verwijzing naar de beroemde Franse schrijver en filosoof Camus. Ja, de mannen zetten vanaf hun eerste column hoog in. Als ik ’s avonds dromend op de bank zit, zie ik Lotte en mij ook dit soort blogs schrijven. In mijn verbeelding zijn wij “the talk of the town”, en beschouwt men ons als de Camus van de drankenwereld.
Terug naar het hier en nu nou. Laten we eens starten met een naam te bedenken voor onze blog. ‘Flessenpost’ lijkt me wel iets, Lotte. Of zullen we, zoals Campert en Mulder deden, Ruben en Lotte samentrekken tot ‘Rutte’? Of is dat teveel eer voor onze premier?
Zo Lotte, nu heb ik de druk wel voldoende opgevoerd. Of eigenlijk denk ik dat dat wel meevalt. Volgens mij ben jij niet snel gek te krijgen, dus ook niet door Camu(s) of Rutte. Kom dus maar door met jouw eerste tekst, in de volgende nieuwsbrief. Ik kijk ernaar uit, en de andere lezers ook; dat weet ik zeker.
Ruben
