Zo ging ik dus samen met mijn medestudenten van de vinologenopleiding een week op wijnreis in Frankrijk. Ik was de enige van mijn proefgroep die meeging. De proefgroep is het groepje van studenten uit je eigen regio waarmee je buiten de lessen om wijnen proeft en waarmee je vanzelfsprekend het meeste contact hebt. Zodoende kende ik niemand van het reisgezelschap persoonlijk. Ik vroeg me van tevoren een beetje af hoe we als vreemden van elkaar de week zouden doorkomen.
Tijdens de reis bleek gelukkig snel wat de deelnemende wijnprofessionals eigenlijk al lang wisten: wijn is de verbinder bij uitstek. Het is heel gek, ik zie het ook in de winkel: praten over wijn en wijn proeven of drinken verbindt gewoonweg. En dan was voor dit reisgezelschap wijn ook nog eens meer dan een leuk gespreksonderwerp, het was een passie. Gedurende de dag hadden we dus voldoende met elkaar te bespreken, bijvoorbeeld over de importeurs waarmee we zaken doen, welke keuzes we maken qua assortiment etc. Maar vooral de vele wijnen die we proefden verbonden. Zo was er alom verbazing over de diversiteit van Bordeaux wijnen en de verfijning van de Cabernet Franc druif uit de Loire. En iedereen had natuurlijk zijn persoonlijke voorkeuren. Zo leerden we elkaar via de wijnen een beetje kennen.
Nader kennismaken ging ’s avonds, toen wijnproeven overging in wijn drinken, nog wat soepeler. We dineerden een aantal keer volgens het Diner Paulée idee. Bij Diner Paulée neemt iedereen zijn eigen fles mee naar het diner, zodat op die manier veel verschillende wijnen kunnen worden geproefd. Ik had tijdens de reis inmiddels contact gekregen met een aantal mensen die ongeveer in hetzelfde schuitje zaten als ik: ze waren de enige (twee) uit hun proefgroep die mee gingen op reis. Met deze mensen zat ik aan tafel tijdens Paulée avonden.
We besloten om bij ieder gerecht telkens twee wijnen te kiezen. Fantastische wijn-spijs oefeningen gaven we elkaar op die manier. Zo zetten we een Medoc en een St. Emilion naast elkaar bij rood vlees, en een zoete wijn en champagne tijdens een dessert. Super leerzaam en leuk. Maar twee flessen wijn per gang die niet worden uitgespuugd: dat gaat hard. Voor je het weet ben je uitgebreid in gesprek over politieke voorkeuren, wereldproblemen en relatiecrises. En dat gebeurde dus ook.
Na die intieme Paulée avonden hadden we elkaar op daaropvolgende ochtenden, in de bus op weg naar een nieuw bezoek, ineens niet veel te vertellen. Bij sommigen had dat te maken met het feit dat ze de wijn van de avond ervoor nog moesten verteren. Maar voor ons allemaal gold dat we, zonder wijn, even niet wisten hoe we verder moesten met het gesprek. Pas als er (een) concrete wijn(makerij) in zicht kwam, kregen we weer gesprekstof.
Op de laatste Paulée avond, die opnieuw zeer geslaagd was, besloot ons Paulée groepje in de euforie van het moment en de gloed van de alcohol dat we bij terugkomst in Nederland snel een reünie Diner Paulée zouden organiseren.
De reis ligt nu een paar weken achter ons. Ik zie zo snel geen wijn die het ijs kan breken en vraag me af hoe we de reünie in hemelsnaam voor elkaar gaan boksen.
Ruben
