Sorry lezers, dit blog gaat niet over waar het over had moeten gaan. Het is zondag 6 maart als ik dit schrijf; de enige dag die ik nog heb om aan het blog te werken voordat de nieuwsbrief verschijnt. Maar FOMO heeft me in zijn macht. Fear Of Missing Out (in het Nederlands: de angst om iets te missen) is een moderne volksziekte, vooral veroorzaakt door social media. Normaal gesproken kan ik goed omgaan met FOMO als ik moet schrijven. Ik heb me de discipline aangeleerd om, als ik de laptop openklap, de dingen die er voor het verhaal niet toe doen te parkeren en het verhaal dat ik in gedachten heb uit te werken. Maar vandaag lukt dat niet.
Ik had over de champagnereis willen schrijven die Lotte, Piet en ik een paar dagen geleden maakten, en meer concreet over onze ontdekking van het champagnehuis Lancelot-Pienne. Champagnerealiteit dus, als antwoord op Lotte’s vorig blog over champagnefantasie.
Als ik om half elf in de ochtend aan dit blog begin, check ik eerst even Instagram. Lotte loopt vandaag de halve marathon van Parijs en ik ben benieuwd hoe zij is opgestaan. Ik zie het uitzicht vanuit haar hotelkamer en beelden van de start. Starend naar een wit vel Word papier bedenk ik hoe ze nu door de straten van Parijs rent.
Om de eerste zinnen op papier te krijgen, draai ik de film terug naar afgelopen dinsdagochtend, toen we de afspraak hadden met Lancelot. In die film spelen echter niet Gilles Lancelot en zijn champagnes de hoofdrol, maar Piet en Lotte. Ik zie ons katerig in de auto zitten, op weg naar de afspraak. Piet stuurt ons met zijn kenmerkende rijhouding door het Montagne de Reims, ondertussen nog wat grappen makend over de afgelopen avond en nacht. Lotte zit met opgetrokken benen naast hem, en probeert social media werk te doen voor de zaak. Vanaf de achterbank sla ik het gade, geniet en probeer het tafereel op te slaan op mijn harde schijf. FOMO is voor mij ook iets mentaals. Ik probeer de gedachten aan mensen en situaties met mensen levend te houden, door die telkens weer terug te roepen in mijn hoofd. Wees niet bang, dat voelt voor mij niet als een ziekte, ik geniet er juist van.
Er staat nog geen woord op papier en de FOMO woekert ondertussen gretig verder. Ik denk aan de buikgriep die gisteren heerste bij Piet thuis. Hoe zou dat vandaag verder gaan? Zou Piet inmiddels ook getroffen zijn? Ik kan er niks van vinden op zijn Instagram. Soms denk ik dat ik verliefd ben op mijn collega’s. Ik wil alles van ze weten, niks van ze missen. Als Piet en Hans met elkaar aan het praten zijn op kantoor, zou ik er het liefst bij gaan staan om hangend tegen de deurpost naar ze te luisteren en te kijken naar hun kenmerkende bewegingen.
Als het twaalf uur is en ik echt moet beginnen, check ik de onderwerpen van Buitenhof. Ik zie dat minister Hoekstra komt praten over de oorlog in Oekraïne. Gisteren hadden collega Thijs en ik het bij de naborrel uitgebreid over de oorlog. Zonder enige moeite legde hij verbanden met de Eerste en Tweede Wereldoorlog. Ik was opnieuw zwaar onder de indruk van zijn historische kennis en hoe hij dat overbracht. Kijkend naar het witte vlak op mijn scherm vraag ik me af waarom Thijs studeert wat hij studeert. Hij zou eigenlijk geschiedenis docent moeten worden. Ik besluit naar Hoekstra te kijken, alleen al omdat ik daarmee beter voorbereid ben op de volgende naborrel met Thijs. Na het interview heeft het niet veel zin meer om aan het blog te werken. Het is lunchtijd.
Na de lunch check ik, voordat ik begin met schrijven, in de NOS app de laatste ontwikkelingen in Oekraïne. Ik twijfel of ik Thijs zal appen over de Buitenhof uitzending en het laatste nieuws. Ik doe het niet. Dan bedenk ik me dat Lotte inmiddels gefinisht zal zijn. Dat blijkt te kloppen volgens Instagram. Ze heeft haar persoonlijk record verbeterd. Dat verbaast me nogal, na alle champagne van de afgelopen week. Wat me ook verbaast is dat ze een herstelbiertje drinkt op de Champs Élysées. Ik denk terug aan de opwinding die ik in haar ogen zag toen ze, vijf dagen geleden en honderd kilometer oostelijk van waar ze nu is, de eerste slok van Lancelots blanc de blancs nam, en hoor haar weer stoer zeggen, toen we wegreden na het bezoek: “zondag ga ik na de marathon zo’n fles blanc de blancs open knallen, zeker weten!” Ik wil weten waarom ze toch bier drinkt nu. Zal ik reageren op haar Instagram verhaal?
Als ik mijn telefoon wegleg, zie ik dat het al half vijf is. Ik voel de onrust. Dat verhaal over Lancelot ga ik nooit meer op papier krijgen vandaag. De enige manier om nog een blog te produceren is deze FOMO-dag op papier te knallen en sorry te zeggen tegen de lezers. Gelukkig heeft Lotte een mooi reisverslag geschreven, waardoor onze ontdekking van Lancelot-Pienne toch op papier staat.
Ruben
Je slaat de spijker op zijn kop. De wereld is in een rap tempo verandert omdat er in Rusland één onbetrouwbare dictator de macht heeft die ten koste van miljoenen Oekraïners zijn landje pik wil doordrijven. We mogen hopen dat hij op tijd tot bezinning komt, ik zie het zwaar in. Socialmedia laat ons een oorlog van dichtbij zien, pas op, nepnieuws ligt ook op de loer! Inspiratie opdoen over een ander thema voor je blog kan dan inderdaad tegenvallen. Succes.