Laatst verdwaalde ik in een online blindproeverij georganiseerd door Stijn en Hanneke van Wijn bij Stijn. De deelnemers moesten raden welke wijnen er in de blinde (dus etiket loze) flesjes zaten. Zintuigelijk is de mens echter een beperkt dier, waarbij nou net onze neus en mond – de zintuigen die centraal staan bij wijnproeven – het meest onderontwikkeld zijn. Blind proeven is dus gedoemd te mislukken. Eigenlijk zou je dat moeten overlaten aan je hond, die is zintuigelijk veel beter ontwikkeld.
Wat bij de menselijke soort wel goed ontwikkeld is, is het koppie. Ook dat bleek tijdens de Youtube proeverij van Stijn en Hanneke. Een deelnemer merkte op dat de wijn rook naar zijn droge leren poef van vroeger, waarna een andere deelnemer graag meer wou weten over dat ding. Iemand vroeg of Stijn en Hanneke misschien een stelletje waren, en er was iemand die wilde weten wat alle flessen op de achtergrond betekenden. Ik vond het allemaal heel herkenbaar. Zelf had ik ook al verschillende objecten in Stijns keuken geanalyseerd en was ik volop bezig met het doorgronden van karakter en leven van gastheer en –dame. Ik had eigenlijk andere dingen te doen die middag, maar ik bleef maar hangen bij de gezichten van Hanneke en Stijn, de commentaren in de chat en mijn eigen gedachtenkronkels.
Nog zo’n verslavende online ervaring had ik de afgelopen weken met de Zoldering Wine Challenge. Hierbij sturen wijnprofessionals een wijn in een blind flesje naar vijf andere wijnprofessionals, met de vraag te raden welke wijn het is, en daarvan een filmpje op social media te plaatsen. Op hun beurt moeten deze mensen ook weer vijf collega’s een blinde wijn sturen. In januari initieerde het Amsterdamse restaurant Zoldering dit spel en inmiddels is het een landelijke online hit in de wijnwereld, waarbij ik inmiddels ook aan de beurt ben geweest, zoals je hebt kunnen zien als je ons volgt op Facebook. Voor mij is de Wine Challenge niet zozeer een inhoudelijke hit (want nee, ook wijnprofessionals lukt het niet wijnen blind te herkennen, mij incluis), maar opnieuw een denk-hit. Ik vind het fascinerend dat ik de wijncollega’s telkens recht in de ogen kan kijken, wat allerlei gedachtes bij me oproept. Gedachtes die over van alles gaan, maar zelden over de wijn in dat glas.
Velen van jullie zullen virtueel moeten studeren en werken in deze tijden. Hoe doen jullie dat toch? Ik zou tot niks komen. In de fysieke collegebanken van mijn studietijd had ik destijds al moeite om mijn hoofd erbij te houden als ik tegen iemands rug aankeek, laat staan als ik die persoon in de ogen had kunnen kijken. Ik besef dat het ‘probleem’ bij mijn eigen dromerij ligt hoor. Zo kan ik op vrije dagen, zittend op de bank en uitkijkend over het stadspark voor mijn huis, me minutenlang verliezen in de man van de groenvoorziening die daar iedere dag op hetzelfde bankje plaatsneemt. Nog ‘problematischer’: ik verzin ook het leven van verzonnen personen. Ik denk bijvoorbeeld al dertig jaar na over de liefdesrelatie tussen Ludo en Janine. Daar probeer ik, als het even kan, iedere dag om acht uur een half uurtje tijd in te investeren via RTL4.
Gelukkig blijven mijn werkdagen in deze coronatijden bestaan uit dozen sjouwen en klanten helpen in onze fysieke winkel. Als ik iedere dag acht uur lang online naar gezichten zou moeten kijken, zou ik compleet offline raken. Dat zou weliswaar voldoende gedachtes en fantasieën opleveren voor het schrijven van een roman, maar ook voor een ontevreden baas Piet zorgen.
Ruben