Ondanks de decemberdrukte heeft jouw blog over Artificial Intelligence (AI) me afgelopen maand volop beziggehouden, Lotte. Ik was het met je argument eens en werd er dermate opgewonden van dat ik er graag op voortborduur in dit blog. Want wat je volgens mij zei is dat, waar de kunstmatige intelligentie de onderscheidende eigenschap is van de robot, het unieke van de mens is dat we, heel simpel eigenlijk, juist ja, mens zijn. De mens heeft human intelligence.
Kijk hoe jij laatst omging met Jos. Nee, ik bedoel niet je vader, of de vertegenwoordiger van Budels, of Jos van Nick, of Jos van Wouter, of Jos Hoogwaardigheidsbekleder. Je weet wel, Jos die zijn baan net had verloren. Ik genoot van jouw subtiele aandacht voor zijn lastige situatie.
Dat menselijke, dat is iets wat alleen mensen kunnen. En het zit hem vooral in het verfijnde karakter van de omgang met elkaar: de empathie. Empathic Intelligence (EI) is dus misschien nog preciezer geformuleerd dan Human Intelligence. Want als de situatie anders was, er bijvoorbeeld andere klanten bij hadden gestaan, had je Jos niet naar zijn ontslag gevraagd. Of had je empathie getoond zonder woorden, met alleen een blik, of een knipoog, of het uitwisselen van energie. Deze subtiele vormen van menselijke interactie zijn niet aan een robot besteed. Die zal hoogstens wat empathische zinnetjes voorgeprogrammeerd hebben die hij er ongeacht de situatie uitgooit. Niet bepaald intelligent.
Onder mijn spreekwoordelijke kerstboom (zoals je weet doe ik niet aan kerstbomen. Nog zo’n uniek menselijke eigenschap: verbeelding!) heb ik nog eens teruggedacht aan de tien jaar dat ik nu bij Wijnhuis Rosmalen werk. Vakkennis overdragen vind ik leuk, maar dat zou ik ook kunnen overlaten aan AI. Het is veel meer de EI waardoor ik gedreven word. EI creëert een magische wisselwerking tussen mij en de klant, gewoonweg omdat we mensen zijn, en we gewoonweg met soortgenoten willen zijn. Met mijn EI kan ik verschil maken in de winkel. En dat bevredigt mij, en ik durf te stellen de klant ook.
Onder de kerstboom (zie je: ik hoef het woord spreekwoordelijk niet eens meer te noemen, want je weet inmiddels allang hoe het zit, intelligente Lotte!) liet ik ze rustig de revue passeren, al die mensen die de afgelopen tien jaar aan mij voorbij trokken in de winkel. Alle Karins, Hansen, Fransen, Eva’s, Sanders, Sandra’s, Jossen, Jannen, en allen met unieke namen. Mensen waar ik, door de EI hormonen die non-stop door mijn lijf gieren, allemaal verliefd op ben geworden. Maar één verliefdheid steekt daar bovenuit. Die verliefdheid is zo intens dat ik over haar een roman heb geschreven. Die zal dit jaar waarschijnlijk verschijnen.
I will keep you posted, Lotte.
Ruben
1 reactie