Je vermoeden over hoe december zou worden, is helemaal uitgekomen Lotte. Één grote sneltrein was het inderdaad, die misschien wel verder en harder reed dan ooit. Het was weer een bijzondere reis. Wat ik mooi vind is dat het ons als team ook lukt om midden in die dollemansrit soms toch even op de rem te trappen, om een moment los te komen van de kilometers relatiegeschenken die worden ingepakt. Een voorval, een klant, een fles, alles kan daarvoor een aanleiding zijn. Dit jaar kwam het door Bordeaux.
Het toeval wilde dat in november en december meerdere mensen kwamen
binnenlopen om oude wijn uit hun kelder te laten keuren. Dat soort verzoeken krijgen we wel vaker, maar er was dit keer sprake van een spitsje. En als mensen met oude wijn uit vochtige kelders aankomen is het bijna altijd Franse wijn, en specifieker: bijna altijd Bordeaux. In de twintigste eeuw was Bordeaux ongeveer de enige serieuze rode wijn die bestond. Mensen kochten, kregen en dronken het dus volop. En ze legden het weg in hun kelder, want Bordeaux moest rijpen.
Het mooie van die eigenwijze wijnmakers in Bordeaux (het lijken wel Fransen!) is dat zij ook tegenwoordig, nu negen op de tien wijnen gemaakt wordt om meteen te drinken, wijn blijven maken die bedoeld is om eerst te laten rijpen in de kelder. Zelfs eenvoudige Bordeaux van rond of onder een tientje is vijf à tien jaar na de oogst nog goed te drinken en zelfs beter geworden. Het roodzwarte fruit is dan versmolten met de tannines uit het hout, en de wijn is daarmee meer geworden dan de som der delen. Dat is altijd fantastisch om te ervaren. Oude Bordeaux toont wat dat betreft de magie van wijn: vergist een beetje druivensap, doe het in een houten vat, wacht een poos, doe het in de fles, wacht weer een poos, en je proeft een vloeistof die veel spannender en verfijnder is dan het druivensapje waarmee je begon.
Er stond dus een serietje Bordeaux uit de jaren 70, 80 en 90 van de vorige eeuw op onze proeftafel, waar we weken omheen hebben staan inpakken en langs hebben lopen sjouwen. Hoewel wij veel minder vaak Bordeaux proeven dan onze vakgenoten in de vorige eeuw deden, weten ook wij hedendaagse wijnprofessionals: als er Bordeaux opengaat, wordt het geheid interessant. We dachten allemaal dat we dat genot pas in januari zouden ervaren. Totdat Piet op een woensdagavond ergens tussen sinterklaas en kerst, rond de klok van tien en met nog kilometers in te pakken pakketten, opeens zei: “halt, nu gaan we Bordeaux proeven!”
En zo gebeurde. En wat was het interessant. We ervaarden zelfs dat het leuk én heel leerzaam is om té oude Bordeaux te proeven. De wijnen uit 1970 en 1985 waren duidelijk over the hill. Beiden smaakten eerder naar natte hond dan naar wijn, al bleek die uit 1970 nog een mooiere kleur en geur te hebben dan die uit 1985. Toch verrassend, gezien het leeftijdsverschil en het feit dat de wijn uit 1970 slechts een algemene Margaux was en die uit 1985 een beduidend hogere kwaliteit wijn uit Saint Estéphe. Zelfs kapotte Bordeaux liet zich dus van zijn mysterieuze kant zien. Ik vertelde een verhaal over de kerkelijke Bordeauxs van mijn opa (en uitgetreden pastoor) Harry, Piet vertelde over zijn wijnreis naar Bordeaux, Lotte haalde wat proefervaringen met Bordeaux uit haar wijnopleiding terug. De magie van wijn had ons even te pakken, brak even het ritme van de lopende band, we hadden even geen vermoeide voeten.
Ik weet nog dat ik de volgende ochtend, toen de inpaktrein weer volop doordenderde,
lekker verder droomde tijdens het vullen van de wijnkistjes … jullie kennen me inmiddels een beetje. Het ging over kelders van klanten en hun verhalen over hun oude wijnen. Rubrieken als Een kijkje in de kelder of Man Beoordeelt Wijn (naar Man Bijt Hond) kwamen voorbij in mijn hoofd. Wellicht gaan jullie daar in de toekomst nog van horen. Mocht je me die ochtend getroffen hebben in de winkel en me wat afwezig hebben gevonden: sorry daarvoor. Fysiek zat ik in de trein, geestelijk in de kelder.
Ruben
1 reactie