Maandag 3 januari, de eerste werkdag van het nieuwe jaar. De winkel ademt rust. Er is geen klant te bekennen, ook geen collega. Wat een verschil met december. Mensen hebben waarschijnlijk nog restjes wijn staan, of zijn druk met plannen maken voor 2022. Ik pak het Brabants Dagblad van vandaag, zoek het artikel op, vouw het zo dat de kop mooi zichtbaar is en leg het op de toonbank: “Schappen wijn vullen beste moment om na te denken”. Leuk voor de klanten om te lezen.
Wat zijn de schappen geplunderd. Ik besluit een volledige aanvulronde door de wijnwereld te doen. Als ik het eerste doosje Oude Kaap opentrek en er een fles uit haal, is het spel meteen op de wagen. Via Zuid-Afrika droom ik weg naar mijn geliefde Italië. Al twee jaar ben ik er niet geweest. Dat is lang, voor mijn doen. Ik hunker naar het bezoeken van Marolo, het grappahuis waar we sinds een jaar of twee mee werken, en dat bovenaan mijn bezoeklijstje staat. Het liefst zou ik dat dit jaar zo snel mogelijk doen. Tijdens het aanvullen van de Bon Courage schieten de idyllische internetplaatjes van de distilleerderij en Piemonte voorbij. Vanavond zal ik een glas Marolo drinken en lekker verder dromen. Moet ik eigenlijk perse reizen, als het ook zo kan?
Bij Oostenrijk kom ik een gat tegen. Hier is ruimte voor een nieuwe wijn. Had Lotte daar geen ideeën over? Donderdag is het grote 2022 overleg. Dan zal ze daar wel meer over zeggen. Als ik de irritant smalle Leth flessen opstapel en ze nauwelijks in balans krijg, denk ik aan de masterclasses die dit jaar ingepland staan. We moeten in ieder geval weer een masterclass speciaalbier doen, vind ik. Ik noteer het agendapunt in mijn hoofd.
Op weg naar de Villette-jes knipoog ik naar Julia Bertram. Het brengt mijn gedachten op een betoverende jonge vrouw, die sinds kort in de winkel komt. Ze koopt altijd samen met haar vriend een doosje Villette. Ze zegt nooit iets, kijkt alleen maar rond met haar mysterieuze ogen, die wel groenblauw van kleur lijken. Ik zou er uren in willen kijken, maar die tijd krijg ik niet. Nu wel. In gedachten laat ik haar plaatsnemen op het blok Villette viognier. Tijdens het aanvullen van de Franse wijnen kijk ik haar uitgebreid en zonder gêne in de ogen. Ze zijn inderdaad diep groenblauw. Ik bedenk me wat er achter haar blik schuilgaat. Als ik door moet naar de Italiaanse wijnen, neem ik me voor om dit jaar tijdens het aanvullen vaker een bijzondere vrouw op het Villette voetstuk te plaatsen.
In het Muri schap krijgen we vaak wel twaalf flessen gepropt. Ik pak dus twee dozen in één keer. Met de dozen stevig tegen mijn borst gedrukt, loop ik in een soepele tred richting Italië. Ik voel dat ik controle heb over mijn lijf. Ik leef. Als ik de dozen voor het schap zet, schieten de groenblauwe ogen weer door mijn hoofd, en schiet een pijnscheutje door mijn schouders. Niet goed op mijn houding gelet. Als ik naar de Zolla doosjes loop, spreek ik mezelf toe: door de knieën, rug recht, schouders vast en nu tillen Ruben. Dit voelt veel beter. Zo kan ik fysiek weer een jaar mee hier.
Tevreden leg ik nog een paar wijnen in de schappen in Spanje. Klaar is Kees. De boel is weer aangevuld. 2022 kan beginnen.
Ruben
Elke maand schrijven Ruben en Lotte een verhaal in het duoblog ‘Ondertussen in het feestpaleis der genoegen.’ Meld je aan voor de nieuwsbrief en ontvang de blogs automatisch in je mail.
